We zijn gebleven in Shiraz, waar we uitzoeken hoe we het beste in Isfahan kunnen komen. Wij waren in de veronderstelling dat er ook op dit traject een goede treinverbinding zou zijn, maar dat blijkt niet het geval. De trein schijnt (althans op het moment dat wij er waren) tot ongeveer 80 km voor Isfahan te gaan, waarna je moet overstappen op een buslijn. Toen ik dat voor de eerste keer hoorde geloofde ik dat niet helemaal en dacht dat die persoon misschien werkte voor een busmaatschappij oid. Want hoewel de mensen erg gastvrij en behulpzaam zijn, speelt geld ook daar natuurlijk een rol.
Dat hebben we eerder ervaren bij een taxichauffeur die ons midden op de dag niet wilde afzetten bij de tombe van Hafez omdat deze zogenaamd dicht zou zijn. Hij wist een veel interessantere plek waar we naartoe moesten gaan. Toen we maar bleven aandringen dat we toch echt naar de tombe van Hafez wilden gaan werd hij nog pissig ook. Toen we daar dan toch werden afgezet en hadden betaald bleek de tombe uiteraard gewoon open te zijn. Waarschijnlijk had de taxichauffeur afspraken met een andere attractie oid.
Maar het verhaal over de treinrit tussen Shiraz en Isfahan werd ons verteld door meerder mensen, waardoor we dan maar besloten om weer een buslijn te pakken. We zitten voor een jong getrouwd stel (beide rond de 25 jaar schat ik) dat van familiebezoek weer op weg naar huis was. Hij is ingenieur in de voedselindustrie en vindt het zichtbaar leuk om zijn Engels weer wat te oefenen. Net als iedereen is ook hij erg benieuwd naar het beeld dat wij als westerlingen van het land hebben. Voor de zoveelste keer komen mijn vriendin en ik samen met Iraniërs tot de conclusie dat we allemaal maar mensen zijn en gewoon gelukkig willen zijn met z`n allen. Het klinkt zo vanzelfsprekend, maar toch worden we (zowel hier in NL als daar) allemaal maar opgefokt door de media die bewust een wig tussen mensen drijft.
Na een paar uur komen we aan in Isfahan en pakken we een taxi naar ons hotel, dat vlakbij de bekendste attractie van de stad ligt; het beroemde Meidan Emam, één van de grootste pleinen ter wereld.
Ali Qapu - Naqsh-e Jahan Square - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Sheikh Lotfollah Mosque - Naqsh-e Jahan Square - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Naqsh-e Jahan Square - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Imam Mosque - Naqsh-e Jahan Square - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Het plein, dat is aangelegd in de 16e eeuw, is een verzamelplaats voor de hele stad. In het gras wordt gepicknickt, er wordt hardgelopen maar er lopen ook ontzettend veel toeristen. Waar we op andere plekken slechts zo nu en dan op toeristen stuitten, lijkt Isfahan wel overspoeld met groepen toeristen, meestal van middelbare of gepensioneerde leeftijd. Wie kent ze niet, de reisleider met een vlaggetje in de lucht waar de hele stoet achteraan loopt als een kudde zombies. Ik gun ieder zijn uitstapje, maar als zo`n mooie plek wordt overspoeld wordt door toeristen dan is dat toch een beetje een domper. Al besef ik mij hoe egoïstisch dit kan overkomen.
waar we ook zin in hebben is gewoon een dag in ons appartement blijven hangen. Want hoeveel toeristen er ook zijn, ook hier begint iedereen een praatje met je. De intentie is eigenlijk altijd erg goed, maar toch merk ik dat ik dezelfde gesprekken na dik 2 weken wel een beetje zat raak. En omdat je ook niet bot over wilt komen, ga je toch een kort gesprek aan, want je wilt natuurlijk (ik wel althans) ook dat zij niet met een negatief gevoel over westerlingen blijven zitten. Als blonde gozer val ik nou eenmaal flink op daar, dus de beste optie was onszelf een dag opsluiten. Ook omdat we echt aan rust toe waren omdat we beide fulltime werken en deze vakantie nog weinig rust hebben gepakt.
De volgende dag hebben we weer meer zin om op pad te gaan en lopen weer veel door de stad. Buiten het centrale plein valt het overigens wel mee qua toeristen. We lopen weer door het dagelijkse leven, wat direct weer een heel andere sfeer geeft dan grote groepen luidruchtige westerlingen.
Isfahan streets - Iran by
Uncle G, on Flickr
We lopen richting de Jame Moskee, één van de oudste moskeeën van Iran die nog in gebruik is. Het oudste gedeelte dateert uit de 8e eeuw en was in zijn geheel tot de 17e eeuw de belangrijkste moskee van de stad. Doordat deze moskee is toegevoegd aan de Unesco Werelderfgoedlijst, waren we erg benieuwd hoe het eruit zou zien. Nadat we al vele moskeeën en andere prachtige bouwwerken hebben gezien, valt deze lichtelijk tegen. Wat wel erg mooi is om te zien, is de binnenkant, juist om zijn eenvoud. Geen pracht en praal, maar muren in aardkleuren die hierdoor oud aandoen.
Jameh Mosque of Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Jameh Mosque of Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Jameh Mosque of Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
We lopen via de plaatselijke bazaar weer terug naar het plein en gaan vanaf daar verder naar een andere bezienswaardigheid van de stad; de bruggen over de rivier Zayandeh. Deze rivier staat overigens vaak droog, maar wij hebben mazzel als we er zijn; er stroomt gewoon water doorheen. Deze droogte komt overigens door een combinatie van klimaat en toedoen van de mens (industrie), al zijn zij van mening dat Allah dat bepaalt natuurlijk. Elke brug heeft weer zijn eigen vormgeving en is dan ook de moeite waard om over te steken.
Aan de oevers van de rivier is een park aangelegd waar ook veel mensen samenkomen. Zoals ik al eerder noemde zijn Iraniers gek op tuinen, parken en planten en grijpen dan ook elke mogelijkheid aan om er gebruik van te maken.
Isfahan Bazaar - Iran by
Uncle G, on Flickr
Isfahan bazaar - Iran by
Uncle G, on Flickr
Siosepol Bridge - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Siosepol Bridge - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Vanaf deze brug lopen we naar een unieke plek in Iran; de Armeense wijk van Isfahan. Het Armeense volk, dat zich oorspronkelijk al in het noordelijke deel van Iran had gevestigd is in de 17e eeuw met een grote groep in Isfahan terecht gekomen. Er worden verschillende redenen gegeven. Één reden die genoemd wordt is dat deze groep Armeniërs vluchtten voor vervolging door het Ottomaanse rijk. Een tweede reden is dat de stad Isfahan behoefte had aan intelligente migranten die de stad hielpen ontwikkelen. In ruil voor deze kennis hebben zij de vrijheid op godsdienst weten te bedingen.
Deze vrijheden gelden nu nog steeds. Er mag, in tegenstelling tot de rest van het land, gedanst en wijn gedronken worden. Ook staat er in deze wijk een Christelijke kerk, een unicum in dit land. Deze kerk heeft kleine kerktorentjes waardoor het onmiskenbaar een kerk is, maar bevat toch een koepel waardoor het ook past binnen de Iraanse architectuur. De kerk is omringd met een muur en gebouwen waardoor een rustige binnenplaats ontstaat. Door de bomen en het gebrek aan veel toeristen zorgen voor een serene rust. Een veilige safehaven voor Christenen in een Islamitisch land. Binnenin de kerk is overigens een prachtig fresco te zien. Nou heb ik zelf niets met religie, maar toch besef je je op zo`n plek maar weer eens hoe belangrijk vrijheid van religie eigenlijk is.
Armenian Apostolic Church - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
Armenian Apostolic Church - Isfahan - Iran by
Uncle G, on Flickr
We lopen weer terug naar het grote plein en gaan daar nog wat eten met onze Turkse vriend en zijn Duitse vriendin. Voor ons is het de laatste avond en bespreken onze gezamenlijke indrukken.
Ghormeh Sabzi - Iran by
Uncle G, on Flickr
Iranian Food - Iran by
Uncle G, on Flickr
Iranian tea - Iran by
Uncle G, on Flickr
De volgende dag pakken we de bus naar het vliegveld, waar we een hotel hebben geboekt. We hadden geen behoefte om weer terug naar de hoofdstad te gaan en vliegen de volgende dag al vroeg weer naar huis. We proberen nog een paar uurtjes slaap te pakken, maar liggen eigenlijk maar wat naar het plafond te staren door alle indrukken die we hebben opgedaan en omdat we bang zijn door de wekker heen te slapen.
Na een vlucht via Doha naar Amsterdam zit onze reis er weer op. Ook na afloop zijn mensen in onze omgeving verbaasd dat we naar Iran zijn geweest. "Is het dan niet gevaarlijk daar?" is de meest gestelde vraag. Ik zou iedereen dan ook willen aanraden; ga zelf kijken en vorm je eigen mening.
Het heeft mij in ieder geval erg verrijkt en heb er een prachtige tijd gehad.
Bedankt voor alle leuke reacties trouwens, altijd leuk om te lezen
Registreer
Aanmelden
V&A
Zoek
Thomas Erdbrink heeft rond de tijd dat ik in Esfahan was daar ook een aflevering gemaakt voor "Onze man in Teheran", hij noemde in die uitzending dat er na ruim een jaar droogte plots weer water was - en dat het drie weken later weer was verdwenen. Ik heb best mazzel gehad precies in die drie weken Esfahan te bezoeken 